شجریان

فرح نوتاش       قدرت زنان   مرداد 1393

هر پدیده تعریفی دارد ، جمهوری اسلامی نیز.

جمهوری اسلامی به معنای اوج بلا و مصیبت برای سی و ششمین سال تعریف و تثبیت شده است.

هیچ قطره خونی فراموش نخواهد شد.هیچ بی رحمی، قساوت و نامردمی فراموش نخواهد شد.

و هرگز بغض درد ملتی ستمدیده فرو نخواهد نشست.

خواننده این ستم جاری سی و شش ساله شجریان است.

هموار کنندۀ این بی داد و خفقان، با ربنا و موسیقی هم وزن روضه ها و نوحه ها او و شرکایند.

او هرگز با هیچ تبلیغی بر مسند قهرمانی نخواهد نشست. و جایزه ( شوالیه هنر ) چون اصل هنرش متعلق به دوران فئودالیسم و خارج از نیاز انسان معاصراست. حتا اگر اهدا کنندۀ این جایزه فرانسوا اولاند نوکر فرانسوی صهیونیسم و آمریکا باشد .

زنان آگاه در ایران، سال ها قبل خانه ها را از وجود نوارهای کسالت آور وملال آور او پاک کردند. زمانی که او در ازدواج با همسر دوم ، همسر اول را با ضرب و شتم راهی بیمارستان مهرداد کرد.

او مروج موسیقی سادۀ تک صدایی و مونوتون است. بهره گیری از یک چهارم و سه چهارم پرده ، ملال آور و ایستاست ، ونه غرور آفرین . موسیقی او براستی شباهت زیادی به موسیقی قرون وسطای اروپا دارد چنان که تفکرش و ربنای اش نیز.

وهماهنگی موسیقایی با روضه و نوحه را باید در قرنها سلطۀ ملا بر زندگی ایرانیان جست . و تفاخر به این سبک موسیقی همانقدر غیر حقیقی ست که تفاخر به رژیم ملایان انگلیسی مروج عقب ماندگی .

کشار در ایران از کودتا شروع نشد از همان سال نخستین انقلاب تا به امروز بی وقفه جاری بوده و شجریان هرگز تضادی با آن از خود نشان نداده است. و لالایی غمبارو کسالت آور خود را هرگز متوقف نکرده است.

عقب ماندگی وعقده حقارت ملی هرگز با تفاخر دروغین و پوچ درمان نمی شود . باید ریشه های تاریخی آن را جستجو کرد.

سلطان عصر حافظ ، مبارزالدین ملقب به محتسب ، پدر شاه شجاع بین هر رکعت نماز هشت گردن می زده. آنگاه شاملو از حافظ انتقاد می کند که چرا از چشم و ابروی شاه شجاع در اشعارش

می گوید. او گردن ها ی زده شده توسط مبارزالدین را نمی بیند و ارزش عصیان شاه شجاع علیه این قساوت را نادیده می گیرد . نیم بیشتر اشعار حافظ به دلیل اختناق زمان محتسب ، یا شسته می شوند و یا سوزانده . دیوان حافظ که از افتخارات ملت ایران است ، مختصری از منبع عظیم اشعار حافظ است. اشعار انتقادی همگی نابود شده اند. و این اختناق و فشار دائم که همواره غالب برسیاست در ایران بوده گره اصلی عقب مانده گی ملت و متعاقب آن حقارت ملی ، قبل از گره استعماری است.

آیا به این که روزی نامه ها با اسب به مقصد می رسید می شود مباهات کرد؟ تاکید بر استمرار و تفاخر پوچ به ارزشی که وجود خارجی ندارد ، به جز حرکتی به عقب و دفاع از تحمیق توده ها برای چپاول اموال ملی نیست. نان کپک زده نیز نان است. ولی دیگر آن را نمی توان خورد. زمانش گذشته است.

شجریان با آموزش و اجرای این نوع موسیقی نه متعلق به زمان حاضر است و نه جوابگوی نیاز امروز. او همانند رژیم ملایان انگلیسی ، قرن هاست که از زمانش گذشته .

و موسیقی هماهنگ با نوحه و روضه جز از بلایی که گریبان ملت ستمدیده ایران را گرفته و رها نمی کند خاصیت دیگری ندارد.

استیلای مطلق سرمایه داری وابسطه و زاییده امپریالیسم با نقاب مذهب ، با شاخ و برگ های تزینی امثال شجریان و دیگر هنرمندان وابسته را به خورد ملت مظلوم ایران دادن فاصله با صداقت است . این ماشین خون ریز وریا کار سراسر فاسد حکومتی ، متشکل از قطعات مختلف فراوانی است. و هر کدام نقشی درتثبیت این بیداد سی و شش ساله ایفا کرده اند. این مجموعه هرگز درد انسان هایی را که در زندان ها سلاخی شدند ندانستند. و هرگز درد اقوام و وابسته آنان را درک نکردند.

اگر رأی چاکران اصلاح طلب هم خورده هم نمی شد و برای چندمین بار با درجات عالی در رکاب و بارگاه ولایت حضور می یافتند باز دست به سینه سناریوی چاکرم نوکرم را اجرا می کردند.

آزموده را دوباره آزمودن خطاست. و شجریان خوانندۀ این ریا کاران است. کسانی که به ناحق بر امواج انقلاب مردم سوار و دست مردم را از خواسته های به حق شان قطع کردند.

تحقق گرد همایی همه گروه ها و سازمان ها و احزاب اپوزیسیون ایران حول محورشعار...

دین امر خصوصی است و باید از دولت و آموزش جدا شود.

شعار چندین ساله حزب طوفان، می تواند اولین گام راستین در نجات انسان باشد . و پخش و اعمال بی مرزجهانی آن ، نیاز مبرم جهان پر درد امروز است. شعاری که هم زمان با خواست بسیاری از احزاب و سازمان ها در جدایی دین از سیاست آورده شده است.

شعار وحدت آفرین و بسیارانسانی حزب رنجبران

جان باخته گان کمونیست تعلق به طبقه کارگر دارند و نه گروه ها.

حقیقتی محض که تمرکز بر درد مشترک برای افروختن مشعل یگانۀ مبارزاتی دارد.

یاد تمام جانباختگان جاودان و بر انداختن وارثان جهالت ،آتش درون تمام مبارزان باد.