(اسکندری- فروهر)
فرح نوتاش
تهران 6 آذر 1377
پروانه...پروانه
دشنه در قلب من تا ابد می مانه
پروانه ...پروانه
دشنه در قلب ما تا ابد می مانه
بال و پر زخمی ...
غرقابه ی خون
نمی یاد صدات از خونه بیرون
پروانه ...پروانه
زخم این دشنه تا ابد می مانه
بلبل خاموش قلب و رگهایت
می زند فریاد تا بی نهایت
گلگون از خون تو
دل خاک و سنگ
سرخی پرچم...
باز می گیره رنگ
پروانه ...پروانه
زخم این دشنه تا ابد می مانه
حیرت چشمانت دخت یگانه
فریاد دردمند خلق ایرانه
فریاد دردمند.خلق ایرانه
از فراق تو
ای بزرگ بانو
با دریغ و درد سرها به زانو
پروانه...پروانه
زخم این دشنه تا ابد می مانه
تاول پاها ... جاده ی زندان
همسرت در بند و غم فرزندان
لاله ات خونین هم از بهاران
عشقت به آزادی تو را نگهبان
پروانه...پروانه
دشنه در قلب من تا ابد می مانه
پروانه ... پروانه
دشنه در قلب ما تا ابد می مانه
