همه جان بالم

من بردۀ تازه از بند رسته ام

نگاه کن...

هنوز جای زخم زنجیر

                       بر مچ دستم باقی ست

من... تازه از بند رسته ام

بی قفلم و بی حصار

بی سلطۀ زور ... آزاد و رها

از بیدادتحجر        

           از توهین وفشار

                         از ضرب و شتم و ناسزا        

چه رها ... چه رها

سالیان سال

از درون ظلمات

               و از درز پنجره  

ناظر بیرون بودم

در حسرت ارتباط ... با مردم خوب وطنم

در حسرت آزادی

در اعماق گور نمور وتاریک

در تنهایی خود می مردم

و در هوای یافتن رهی به آزادی

حتا ذرات تنم

در لرزش و ناله بود و در فریاد

من بردۀ تازه از بند رسته ام

معنای عمیق آزادی را با همه تن

                             با همه جان می فهمم

و موجودیتم ...

                 از شادی این آزادی لبریز است

عطر گلهای یاس و پیچ و سافونا

پراکنده ...

در تک تک کو چه های باریک و بلند

در میدان ها...و خیابان های وسیع

در زیر آبی آسمان صا ف

من...بی بند

در نسیم عطر آگین و چرخش آن سر مستم

همه جان بالم و در پروازم

قلبم سبک و شاد و رهاست

و لذت آزادی را در هر قدمم می فهمم

اینک...

در ارتباطم با خورشید

بی چتر سیاه و سایه

می کشم نرم سر انگشتان

به حریر طلایی انوارش

آزادم...

و در وجدم با یک تکان دادن سر

با یک سلام و لبخند

از مردم گرم وطنم

خانه ام مأمن کار

خانه ام مأمن یک رنگی و عشق

خانه ام مأمن لبخند و شکوفایی یک تازه نهال

فرح نوتاش

تهران بهار 1372

www.farah-notash.com