رهیدی جان رها از هرچه رنجه
کشم با یاد او از سینه ضجه
هوای دشت گورستان چه تب داره
دل یاران تو از غم شرر داره
بریزم خاک گورت را برویم
کند پرواز عطر تو به سویم
دلمان شد... ز دردت پاره پاره
شود آیی بسوی ما دوباره
بگیرم من خیالت را در آغوش
کنم درد فراقت را فراموش
بگیرم دست سردت را بدستم
کشم فریاد غم با آنچه هستم
مروجانا ... مروجانا ز پیشم
بگیر آرام مکن جدا ز خویشم
فرح نوتاش
تهران اردیبهشت 1369
Book 1
www.farah-notash.com
