رهیده جان... عزیز جاودانه
غمت تیغی کشید بر زمانه
دو روز عمر تو باغصه طی شد
تن رنجور نو از غم چو نی شد
تو گل بودی تو گل بودی عزیزم
امید جان من بودی عزیزم
ندارم مرهمی بر درد هایت
بیا بوسه زنم بر زخم هایت
گل رویت چه زود زود پژمرد
تو گویی روح من در این تنم مرد
بمیرم من نبینم داغت ای گل
که روزم چون شبم تاریک سنبل
دلم تنگ دلم تنگ تو جانا
بیایم شب به بالین تو جانا
دو صد بوسه بچینم از رخ زرد
ندارم مرهمی بر جان پر درد
عرق بر روی زردت دانه دانه
غمت در جان ما شد جاودانه
بیا ما را توان دوریت نیست
بدون تو جهان جز ماتی نیست
دو بالت زخمی و خونین کبوتر
دو دستت زخمی و خونین خواهر
شکایت از غم و دردی نکردی
غم و دردت به جانم همچو خنجر
زمین بسترت امشب چه سرده
جهان غم ببین با تو چه کرده
بیا دیگر که تاب دیدنم نیست
اگر میرم کنار تو غمم نیست
فرح نوتاش
تهران اردیبهشت 1369
Book 1
www.farah-notash.com
