اگر چه دوریش یک ساله گشته
به جان من غمش صدساله گشته
گرفتند پیکرش را دوش بر دوش
بگیرم یاد او هردم در آغوش
نباشد جز خیالش همدم من
به زیر خاک خفته خواهر من
به زیر خاک اما روبرویم
نگاهی می کند هردم به سویم
نگاهی پر ز جوشش...پر ز خواهش
کمال آرزو نگرفته کاهش
نگاهم می کند او شاد و غمگین
ولی بار غمش چون کوه سنگین
گل حسرت به دستانش نهفته
ز رنج دوریش رازی نگفته
گل حسرت عزیزم دسته دسته
سر خاکت نشینم خسته خسته
گل حسرت به یادت بر دمیده
عزیز نازنین غمها چشیده
گل حسرت به جانت کرد ریشه
غم و درد جهان سنگ و تو شیشه
گل حسرت عزیزم جان فدایت
نگفتی آخ تا میرم برایت
گل حسرت بدامانم نشاندی
مرا در بحر طوفانی کشاندی
چه غوغای درونی وای بر من
بگیرد شعله ام هردم فزونی وای بر من
فرح نوتاش
تهران اردیبهشت 1370
Book1
www.farah-notash.com
